من تکه تکه شده ام  

و با امیدی بیهوده ، 

سالهاست  

منتظر ابراهیم نشسته ام .

این جاده و هایش

این جاده و اسب هایش  

این جاده و خط هایش  

این جاده و من هایش

این جاده و بیهوده امید هایش

این جاده، این اسب، این خط، این من، این امید

دُور‌ ِ هم ، دوور از هم  می چرخند  

این جاده پایانی ندارد 

این جاده سرم ، سرش ، سرشان  گیج می خورد   

این جاده شب می شود  

این جاده و اسب هایش ، خط هایش ، من هایش ، امید هایش   

سرد می شوند

یخ می زنند  

این جاده و اسب هایش ، خط هایش ، من هایش ، امید هایش  به هیچ کجا رسیده  

دُور ِ هم ،  دوور از هم میمیرند   

این مرگ تماشا ندارد . 

بیهوده چشم به راهم

موعود من شاید  

سایه ای باشد که در این تاریکی  

گُمم کرده .

بیا با هم کفر کنیم ، 

مثلا بگوییم امروز چه روز خوبی بود ... 

بیدار بمانم بهتر است

هر شب تکرار می شود ؛ 

در خواب هم ندیدنت ...